روش استاندارد برای کوک کردن گیتار روش E-A-D-G-B-E است.

برای یادآوری اینکه کدام نت متعلق به کدام سیم است، روش های گوناگونی وجود دارد. وقتی بتوانید تشخیص بدهید که هر سیم را متناسب با کدام نت باید کوک کنید، آن زمان می توانید کار کوک کردن را شروع کنید.

روش استاندارد کوک کردن گیتار، یادگیری موقعیت مناسب همه سیم ها و نت های اصلی گیتار را ممکن می سازد.

هر چقدر پیشرفته تر شوید، می‌توانید روش های مختلف کوک کردن را امتحان کنید. اما روش استاندارد اهمیتی پایه ای دارد و همیشه به شما برای نحوه حرکت انگشتانتان بر روی صفحه انگشت گذاری گیتار کمک می‌کند.

اکثر نوازندگان گیتار الکتریک از تیونرهای متصل / پدالی استفاده می کنند؛ اما یادگیری روش کوک کردن گیتار بدون استفاده از آمپلیفایر (تقویت کننده صدا) هم مهم است.

– کوک کردن با گوش: این روشیست که همه نوازندگان گیتار بایستی پیش از رفتن به سراغ تیونر الکتریکی فرا بگیرند. یادگیری این روش تجربه ای ارزنده است که در تمام طول دوران گیتار نوازی شما مفید خواهد بود.

– تیونر میکروفنی: این نوع تیونر های الکتریکی صدای تولیدی هر سیم را با استفاده از میکروفن دریافت می کنند. این دستگاهها دارای یک رابط کاربری ساده و یک نمایشگر هستند که به وضوح میزان کوک بودن سیم گیتار شما را نمایش می دهند.

– تیونر ارتعاشی: اگر بخواهید یک گیتار الکتریک را در محیطی شلوغ و پر سر و صدا کوک کنید، این نوع از تیونر ها برای شما مناسب خواهند بود.

– تیونر متصل / پدالی: این نوع از تیونر‌ها معمولا بر روی صحنه اجراء همراه با تعدادی پدال جالب و هیجان انگیز قرار می گیرند. این تیونرها برای اجراهای زنده و فضای استودیو بسیار مناسبند.

در ادامه راهنمای مبتدیان برای کوک کردن گیتار الکتریک ارائه می شود. در این راهنما بیشتر روش های معمول برای کوک کردن گیتار همراه با برخی روش های مدرن تر آورده شده اند.

از آنجایی که قرار است نواختن آهنگ های گیتاری ابتدایی را یاد بگیرید، یاد گرفتن روش کوک کردن ساز برایتان خیلی مفید است. نواختن گیتار بدون کوک تجربه خوشایندی نیست. وقتی روش مطمئنی برای کوک کردن گیتار یاد گرفتید می‌توانید گیتار زدن را شروع کنید و از آن لذت ببرید.

ما همچنین ایده های پشت روش کوک استاندارد و اهمیت آزمایش کردن روش های غیرسنتی را هم شرح خواهیم داد. خیلی خب! بیایید شروع کنیم!

این شیوه نوازندگی بیشتر در ایلات و عشایر و بین چوپانان و به اصطلاح محلی ها رواج دارد. معمولا صدایی که بدین صورت توسط این قشر نوازندگان از نی تولید میشود، صدایی است نسبتا بلندتر از حالت طبیعی و همراه با ناخالصی. در موسیقی ردیف دستگاهی و کلاسیک ما نیز در ارکسترهای ایرانی این روش صدادهی، چندان معمول نبوده و نمیباشد.

حالت دوم به اصطلاح فرم “دندانی” نام دارد که همان تیغه سر نی در این روش به جای قرار گرفتن در روی لب، بین دو دندان پیشین نوازنده قرار میگیرد. باریکه هوایی را در این حالت به جای روزنه بین دولب،فاصله بین سقف دهان و زبان تولید میکند. این روش نسبت به روش اول از قدمت کمتری برخوردار است و احتمالا در اصفهان، نی نوازی به صورت دندانیابداع و ترویج شده. زیرا تا آنجا که تاریخ نشان میدهد، اولین نوازنده های نی به سبک دندانی در اصفهان بوده اند مثل سلیمان اصفهانی، ابراهیم آقاباشی، نایب اسدالله اصفهانی، و استادحسن کسائی که این نوع نوازندگی را به اوج تکامل خود (تا به امروز) رسانده اند.

نوازندگی با هر یک از این دو شیوه نسبت به یکدیگر معایب و محاسن خاص خود را دارد. هر چند شیوه دندانی روش متداول در بین نوازندگان حرفه ای نی است. ولی این موضوع رانباید دلیل بر نفی محاسن شیوه لبی در نوازندگی دانست. در مقاله بعدی راجع به خصوصیات هر کدام از این دو روش توضیح خواهیم داد …

روش اول:

در این روش صدایی که از نی تولید می شود به وسیله باریکه هوایی است که از شیار میانی زبان ایجاد شده و با برخورد به قسمت پشت دندانهای پیشین بالایی به داخل نی هدایت شده و تولید صدا میکند. به عبارت دیگر تیغه سر نی بین دو دندان جلویی قرار میگیرد. البته کسانی که فاصله دندانهای آنها به اندازه ای نیست که سر نی بین دو دندان پیشین آنها قرار بگیرد، معمولا با ایجاد شیار بر روی سرنی قسمت بین دو دندان جلویی خود را داخل این شیار قرار میدهند(ابداع کننده این روش استاد محمد موسوی میباشد)

نکته قابل توجه در روابط با سر نی، جنس آن است. جنس سر نی، در جنس و شکل صدای تولید شده تاثیر دارد. نوازندگان از موارد مختلفی برای ساختن سر نی استفاده می کنند که این اختلاف بیشتر به دلیل سلیقه شخصی هر یک از آنها است.

در قدیم اغلب از خود نی به عنوان سری استفاده میشد که به علت ضخامت آن صدای صاف و مطلوبی از نی خارج نمیشد. البته بعدها نوازندگانی که از جنس خود نی استفاده میکردند با تراشیدن و کم کردن ضخامت آن توانستند از نی صدایی مطلوب و شفاف تولید کنند(استاد حسن کسائی از جنس خود نی برای سری استفاده میکند)

عده ای نیز از جنس فلز مثل برنج یا استیل استفاده میکنند که به نظر میرسد استفاده از این جنس، بیشتر در صدای دوم و سوم(یعنی اوج و غیث) باعث زنگ دار شدن صدای نی میشود.

برخی از نوازندگان نی خصوصا” در سالهای اخیر از جنس طلق های پلاستیکی استفاده میکنند. این جنس بیشتر در صدای دوم و سوم میتواند به نوازنده کمک کند که صدایی شفاف تولید کند.(استاد حسن ناهید امروز از این روش برای نوازندگی استفاده میکنند)

در مجموع باید گفت تاثیر جنس سر نی، در تولید صدای مطلوب به مراتب کمتر از شیوه قرار دادن و حالت زبان و فرم دندانهای نوازنده (مخصوصا” دو دندان جلویی) می باشد؛ زیرا دیده شده که دو نوازنده نی با استفاده از یک جنس مشابه در سری، دو صدای کاملا متفاوت از نی تولید کنند.

نوازندگی به شیوه دندانی به دلیل تولید دو نوع صدای متمایز یعنی صدای اول (بم) و دوم (اوج) باعث شده که نی در بین تمام سازهای بادی از این نظر منحصر بفرد باشد. به عبارت دیگر دو صدای متفاوت از هم (که شاید برای کسی که آشنا به این دو صدا نباشد در باری امر تصور شود که دو ساز مختلف است) خصوصیت بارز این نوع نوازندگی است و شاید این خصیصه باعث شده که امروزه بیشتر از این روش برای نوازندگی نی استفاده شود و شیوه لبی چندان مورد توجه قرار نگیرد. تکنیک های ویبراسیون و گلیساندو، در این روش تماما به وسیله لب نوازنده انجام میشود، یعنی نوازنده با باز کردن و بستن قسمت آزاد لب خود (یعنی قسمتی از لب که نی بر روی آن قرار نگرفته) می تواند این دو تکنیک را اجرا کند.

اجرای تکنیک استکاتو به دلیل اینکه زبان در روش دندانی آزاد نیست به راحتی شیوه لبی نمی باشد. توضیح آنکه اجرای تکنیک استکاتو در سازهای بادی معمولا به وسیله نوک زبان صورت میپذیرد، یعنی زبان با حرکت بالا و پایین و عقب و جلو می تواند هوا را به طور مقطع از لب خارج کند و به خاطر حرکت تند زبان، اجرای این تکنیک در سرعت بالا امکان پذیر خواهد بود. ولی در شیوه دندانی زبان خود عامل هدایت هوا در نی میباشد و قادر نیست هوا را بطور مقطع به داخل نی هدایت کند؛ لذا نوازنده برای اجرای نتهای مقطع مجبور است هوا را از قسمت انتهایی زبان یعنی عضلات حلق، قطع و وصل کند. باید گفت اجرای این عمل در سرعتهای بالا و بصورت ممتد و در زمان طولانی امکانپذیر نیست.

روش دوم:

در این روش از نوازندگی که همان شیوه لبی است صدا بوسیله باریکه هوایی که از میان شیار بین دولب به صورت کامل به داخل نی هدایت میشود، تولید میگردد. این روش قادر به تولید صدایی مانند صدای اول در روش دندانی نیست و صرفا” صدای دوم و سوم و بم نرم در این روش قابل اجراست.

مقدار هوایی که برای تولید صدا در این روش لازم است بسیار کمتر از روش قبل است، ولی از لحاظ کوک در این روش به دلیل اینکه مولد صدا نسبت به روش دندانی، به نی نزدیکتر است، کمی بالاتر یا زیرتر از روش دندانی است، یعنی نوازنده ای که از هر دو روش استفاده میکند مجبور است که این دو شیوه را از نظر کوک با هم منطبق کند و به عبارت دیگر روش دندانی را با مقدار هوای بیشتر و روش لبی را با حداقل هوای ممکن اجرا نماید.( این عمل بسیار مشکل است و نیاز به تمرین فراوان دارد).

اجرای تکنیک های ویبراسیون و گلیساندو در این روش مثل فلوت با کم و زیاد کردن شدت هوا، صورت میگیرد و اجرای تکنیک استکاتو هم مانند فلوت با نوک زبان انجام میگیرد. صدای تولید شده در روش لبی می تواند بسیار شفاف باشد و ضخامت سری نی به شفافیت صدا کمک زیادی میکند. در این روش جنس سر نی تاثیر زیادی در جنس صدای تولید شده ندارد.

تعداد این الگوها ۱۳ عدد میباشد که از الگوی DOکوک یعنی بلندترین نی شروع و به صورت فواصل کروماتیک تا اکتاو بعد یعنی نی DOکوک کوچک که کوتاه ترین نی است،ساختهمیشود.البته این بدان معنا نیست که نی هایی بلندتر یا کوتاهتر از فواصل فوق نتوان ساخت.تنوع طولی نی به دلیل عدم امکان کوک کردن است؛ به همین جهت نی را در اندازه های مختلفی می سازند که این خلا برطرف شود. در واقع کوتاهی و بلندی نی مانند شل کردن و سفت کردن سیم سازهای زهی و مضرابی است، یعنی هر چقدر نی بلندتر باشد، صدای بم تری تولید و هر چه کوتاهتر شود صدای زیرتری تولید می کند.

تولید صدا از نی به دو گونه متفاوت است. حالت اول به اصطلاح فرم ” لبی” نام دارد که نوازنده در این روش نی را به صورت مایل روی لبهای خود قرار داده و با ایجاد یک باریکه هوایی بوسیله روزنه بین دو لب و برخورد این باریکه به تیغه سر نی، صدا تولید میکند. پهنای تیغه سرنی در این حالت هر چقدر دارای ضخامت کمتری باشد، صدای تولید شده از نی،شفافتر خواهد بود.

نی یا نی هفت بند از سازهای بادی ایرانی است . ساز نی در نقاط مختلف کشور مورد استفاده قرار میگیرد و هنرجویان بسیاری در حال یادگیری این ساز گوشنواز هستند.نی هفت‌بند از گیاه نی ساخته می‌شود. برای ساخت این گونه نی آن را طوری برش می دهندکه از سر تا ته آن شامل هفت بند شود و اخیراً بصورت مصنوعی (نی اصلاح شدهٔ مصنوعی) نیز ساخته شده است. نی هفت‌بند یا به اصطلاح نی متشکل از ۵ سوراخ در جلو و یک سوراخ در پشت آن است که توسط انگشتان دوم و چهارم از یک دست و انگشتان اول تا چهارم از دست دیگر پوشیده می‌شوند.

به طور کلی نی را با جا گرفتن بین دو دندان نیش و گرد کردن زبان در پایین و پشت آن می‌نوازند اما اساتیدی همچون جمشید عندلیبی زبان را در بالا می‌گذارند. سخت‌ترین چیزدرسازنی درآوردن صدای آن است وانگشت گذاری آن ساده است. در کل شیوه نی‌نوازی به دو گونه نایب اسدالله و کسایی است.

در بین انواع سازهای بادی ایرانی که از قدیم مورد استفاده قرار می گرفته مانند، مزمار، نرم نای، درازنای، سرنا و… تنها امروزه نی توانسته در موسیقی ایرانی و در کنار دیگر سازهای کلاسیک ایرانی مثل تار، سنتور، سه تار و کمانچه قرار بگیرد و به اصطلاح یک تنه نقش سازهای بادی را در ارکستر ایرانی ایفا کند.

دلیل این موضوع را از دو دیدگاه میتوان بررسی کرد. اول از جهت نوازندگان این ساز که توانستند خصوصیات و ویژگیهای نی را به نحو کامل و مطلوبی عرصه کنند و قابلیت آن رانشان دهند. به عبارت دیگر افرادی که به نوازندگی نی روی آوردند با ممارست بسیار تکنیکها و حالاتی که معمولا در موسیقی ایرانی اجرا میشود را به نی منتقل کردند.

دوم از جهت خود ساز که به دلیل فرم صدادهی و نیز در عین سادگی، کاملتر بودن آن نسبت به دیگر سازهای بادی ایران، توانست تمام آهنگها و نغمه های موسیقی ردیف دستگاهی ایرانی را به خوبی اجرا کند واینکه صدایی که از نی خارج میشود از لحاظ رنگ صدایی به خوبی با دیگر سازهای کلاسیک ایرانی ترکیب شد.

از قدیم نی را طبق الگوهای مختلفی می ساخته اند؛ یعنی از لحاظ طول، تعداد سوراخ و تعداد بندها، انواع گوناگونی، نی وجود دارد. به عبارت دیگر نی گاهی بلند یا کوتاه ساخته میشود و نیز برخی از انواع نی دارای ۶ یا ۷ سوراخ و گاهی داری ۹ سوراخ میباشد. از میان انواع نی، نی هفت بند، امروزه پرکاربردترین ساز بادی در ایران میباشد. نی هفت بند دارای ۶ گره،۶ سوراخ و ۷ بند میباشد، که ۵ سوراخ آن در جلوی ساز و یکی نیز در پشت ساز قرار دارد.توضیح آنکه سوراخ ششم به این علت در پشت نی قرار دارد که بتوان با انگشت شست آن را به راحتی مهار کرد. از لحاظ اندازه هم این ساز به صورتهای مختلفی، طبق الگوهایی که به مرور زمان به وسیله نوازندگان کشف شده، ساخته می شود .

ساز نی دارای چهار محدودة صوتی (رجیستر Register):

1- بم

۲- اوج

۳- غیث

۴- پس غیث

1- صدای بم: (T) دهانة نی (سرفلزی یا طلقی) را در بین دو دندان جلو تکیه دهید (نیازی به فرو بردن سر نی در بین دندانها نیست) کسانی که بین دو دندان فک بالا باز نیست می‌توانند از سرطلقی استفاده نمایند.

دهنه نی را به میل و راحتی هنرجو می‌تواند در سمت راست یا چپ دهان قرار داده و زبان در پشت دهانة نی و متمایل به عکس جهت قرار گرفتن نی چنان جای بگیرد که مانع ورود هوا به داخل ساز نگردد. آن سمت دهان را که نی در آن جای گرفته با لبها کاملاً بپوشایند (ولی به راحتی نه سفتی) و طرف دیگر لب که آزاد و راحت و بدون تغییر شکل نگهدارید.

در هنگام دمیدن در ساز با گفتن حرف (ت) هوا را به نی بفرستیم و همزمان با گرفتن یک نفس عمیق: یعنی دم گرفتن دم که با عمل پرشدن شکم از هوا و بازدم که هوا را به آرامی بدرون نی می‌فرستیم.

– تمرین تنفس شکمی (دیافراگمی) بدون نی:

۱- شروع به خارج کردن هوا از محدوده شکم با عمل بازدم از ناحیه دهان اگر سخت بود می‌توانیم با حرکت آرام و نرم دستها به عضلات شکم فشار بیاوریم و هوا را خارج نماییم.

۲- حال یک نفس عمیق و آرام با بینی و هوا را داخل ریه‌ها بفرستیم به سمت پایین که می‌تواند باعث پرشدن و به جلو رفتن شکم باشد. و این کار را مکرراً انجام دهیم تا اصطلاحاً ملکه ذهن شود در این تنفس قفسه سینه باید شل و راحت باشد و هیچ حرکتی ننماید و تنها حرکت قابل دیدن حرکت شکم باشد.

نی ساز بسیار کاملی است که در این بخش ما طرز دمیدن و نفس گیری در نی را هم به صورت متن و هم فیلم آموزشی برای شما قرار داده ایم.مطالب را به دقت بخوانید و در صورتی که سوالی داشتید با ما درمیان بگذارید.

نی کامل‌ترین و ظریف‌ترین آلات موسیقی، صدای انسان است و مؤثرترین لحن‌ها در موسیقی، نوایی است که حنجره شخص خوش آواز برآید.علمای سازشناسی احتمال می‌دهند که نخستین باری که بشر خواست نغمه‌هایی را که به اقتضای حالات مختلف خود از حنجره درمی‌آورد، تقلید کند، به اختراع انواع مختلف نای دست یافت. نوای نی بیش از صدای سازهای زهی به صدای انسان شباهت دارد و لذا به طبیعت نزدیکتر است از این لحاظ این ساز و سازهای مشابه آن از هزاران سال پیش مورد علاقه ملل باستان بوده و اخبار و روایات فراوانی دربارة آن گفته شده است از جمله اینکه می‌گویند حضرت موسی از هواداران نوازندگان نای بوده و مونالا جلا‌الدین از نوازندگان معتبر این ساز به شمار می‌آمده است و همچنین گفته شده که نوای این ساز و بعضی از سازهای دیگر مثل (شیپور و…) را برای علاج بیمارهای روحی مفید و مؤثر می‌دانستند.

 نی یه ساز بادیهقدیمی رین ساز كشف شده ی ساخته ی دست بشره و تنها سازیه كه با آدم حرف میزنه .یعنی زبونش با زبون آدم همخونی داره اینكه میگن قدیمی ترین ساز بیشتر به علت این بوده كه اقوام قدیم گله دار و رمه دار و چوپان بودن و براشون غیر از كاربرد ذوقی و هنری ، كاربرد كاری هم داشته در ضمن سخت ترین سازیه كه میشه یاد گرفت و وقتی یاد بگیری راحت ترین سازیه كه میشه باهاش هر چیزی زد میشه یه مجلس عروسی راه انداخت و همه رو به وجد آورد یا همون موقع اشك ملت رو دراوردتو سازهایی كه همنوازی میكنن صدای مشخص و تك و واضحی داره و كلا وسیله ی خوبیه برای پر كردن خلوت تنهایی و خلوت غیر تنهایی!

نی رو می بُرند و بعد صاف میكنند و نی كه یك لوله ی توخالی شده است را دود می دهند و با فاصله های معین و استانداردی با میل داغ (یا یه چیزی تو همین مایه ها) سوراخ میكنند و بند های نی را میبندند

نی آماده شده ی معمولی كه در بازار موجود است هفت بند دارد و شش سوراخ یك سوراخ در بند ششم بلافاصله بعد از آن یك سوراخ در بند پنجم و با كمی فاصله در همان بند دو سوراخ دیگر دو سوراخ باقیمانده در بند چهارم یكی بلافاصله بعد از سوراخ های بند پنجم و دیگری سه انگشت بالاتر و درست در نقطه ی مقابل قرار دارد

کلاف اصلی دف، بدنه‌ ای استوانه‌ شکل و کوتاه از جنس چوب است که در یک طرف آن استوانه، پوست حیوانات (معمولا بز) یا طلق (دارای چندین نمونه) کشیده‌ شده‌ است. لازم به ذکر است بهترین نوع دف، با پوست حیوانات و در فصل بهار ساخته می‌شود. ابتدا و انتهای قاب اصلی با برش زاویه‌ دار به هم چسبیده می‌ شوند و ضخامت یک سمت از کلاف با تراشیدن چوب کمتر شده و پوست با سریش روی این لبه می‌ چسبد و با گل میخ محکم می‌ شود. به طور عمده دو نوع دف وجود دارد:

1- دف هاي با پوست طبيعي: عموماً دف هاي پوستي صداي بهتر و قيمت بالاتري در مقايسه با دف هاي طلقي دارند. اما خريد آن را به هيچ وجه به مبتديان توصيه نمي كنم. چه بسا دف هايي كه به دليل تجربه پايين در نگهداري، گرم كردن و نواختن آسيب ديده اند. در خرید دف های با پوست طبیعی باید دقت کنید که اگر نوازنده کنسرت هستید، این دف ها با تغییر آب و هوا منقبض و منبسط می شوند و صدا تغییر می کند، پس برای هر منطقه آب و هوایی (سرد و گرم) یک دف نیاز دارید.

2- دف هاي با پوست مصنوعي يا همان دف هاي طلقي: پوست مصنوعی ساده یا سفید طرح خورشیدی، طرح پوست، طرح الیت و . . . جنس طلق های دف مشابه است و فقط ضخامت آن ها متفاوت می باشد. مثلا برای پوست دف ساده از ورق کالک نقشه کشی استفاده می کنند. بهترین نمونه پوست مصنوعی در بازار ساخت شرکت رمو آمریکا می باشد که در دف های هاپا استفاده می شود.

دف هاي طلقي به نسبت مقاوم ترند چرا كه نيازي به گرم كردن نداشته و محيط بر آنها بي اثر است. البته آنچه گفته شد به معناي بي كيفيت بودن دف هاي طلقي نيست (به عنوان مثال بسیاری از دف های مارک حبیبی طلقی هستند ولی کیفیت نزدیک به پوستی دارند). معمولاً دف های طلقی به دو رنگ سفید و قهوه ای یافت می شوند و طلق استفاده شده در این دف ها همان کاغذ کالک پلاستیکی است که معمولاً برای رسم نقشه های فنی مورد استفاده قرار می گیرد. این طلق ها سطحی مات دارند. اگر طلق دف مورد نظر شما سطحی صیقلی و براق داشت، از خرید آن صرف نظر کنید. به این جهت که طلق مذکور چیزی شبیه به طلق طبل هایی است که در ایام محرم استفاده می شود و برای دف مناسب نیستند.

میدانید که دف ها در سایزهای مختلف (برای کودکان، متوسط و بزرگ) تهیه می شوند. پس در درجه اول سایز خود را درنظر بگیرید. یک موضوع مهم درباره اندازه دف این است که اندازه قاب چوبی دف بزرگ (به آن طوق پهن می گویند) باشد یا کوچک (طوق باریک). اگر دستان شما بزرگ تر است پیشنهاد می شود برای اینکه دف در دست شما لق نزند و بازی نکند، از دف طوق پهن استفاده کنید و برعکس.

درباره وزن دف باید گفت که دف های سنگین نوازنده را در حین نواختن طولانی مدت خسته می کنند. البته همیشه گفته می شود که دف سبک که به آن طوق باریک گفته می شود، برای هنرجوی مبتدی با توان جسمانی ضعیف تا معمولی مناسب است و قدرت نوازندگی او را بالا می برد ولی اگر دارای جثه قوی تر باشد، پیشنهاد می شود دف سنگین تر برای ابتدای کار بردارد تا دف در دستانش بازی نکند. اما پس از مدتی با پیشرفت نوازندگی، لازم است تا دف سبکتری تهیه شود. اگر قدرت مالیتان اجازه می دهد، همین کار را انجام دهید. در غیر این صورت دفی تهیه کنید که وزن متوسطی داشته باشد. این وزن متوسط را متناسب با ابعاد کمه چنین می توان در نظر گرفت: ضخامت متوسط کمه در حدود 11 تا ۱۲ میلیمتر و عرض کمه 5 تا 5/5 سانتی متر.

در سطوح حرفه ای، بسیاری از نوازندگان دف های سبک را برای نوازندگی ترجیح می دهند.اما بر اساس تجربه ام به شما توصیه می کنم وقتی به سطوح حرفه ای رسیدید، باز هم از دف های با وزن متوسط استفاده کنید. چرا که اجرای برخی ریتم های مشکل با دف های سبک به سختی انجام می گیرد و وزن متوسط دف، شما را در حفظ تعادل دف و اجرای هر چه بهتر این ریتم ها یاری خواهد کرد. البته ناگفته نماند که اجرای ریتم های آسان تر با دف های بسیار سبک قطعاً خالی از لطف نیست.

بیشتر مشخصات ظاهری یک دف خوب به کیفیت ساخت و نبود ضایعاتی مثل چسب و یا اتصالات بین پوست و گل میخ بر می گردد نه زیبایی ظاهری و سطحی یا تزئینات! این موضوع سبب ثابت ماندن صدای دف در طولانی مدت می شود. درباره ساختار دف باید گفت که کلاف اصلی، بدنه‌ ای استوانه‌ شکل و کوتاه از جنس چوب است که در یک طرف آن استوانه، پوست حیوانات یا پلاستیک کشیده‌ شده‌ است. لازم به ذکر است بهترین نوع دف، با پوست حیوانات و در فصل بهار ساخته می‌شود. ابتدا و انتهای قاب اصلی با برش زاویه‌ دار به هم چسبیده می‌ شوند و ضخامت یک سمت از کلاف با تراشیدن چوب کمتر شده و پوست با سریش روی این لبه می‌ چسبد و با گل میخ محکم می‌ شود.